Uit het geheugen van zorgmedewerker Janna IJmker
Na een arbeidsperiode van 19 jaar verlaat zorgmedewerker Janna IJmker in maart 2022 De Bongerd met gemengde gevoelens. Aan de ene kant wil ze graag op het vertrouwde Hattemse nest blijven werken, maar voor haar opleiding tot Verpleegkundige niveau 4 moet ze op verschillende locaties ervaring opdoen. Omdat ze best nieuwsgierig is naar de werkwijze op de locaties van IJsselheem, kiest ze ervoor om bij De Nieuwe Haven in Zwolle aan de slag te gaan. Daar ervaart ze dat er zowel diverse verschillen als overeenkomsten zijn tussen de aanpak van Hanzeheerd en IJsselheem.
‘Het gras is niet groener aan deze kant van de IJssel, het heeft alleen een ander kleurtje’
‘Als 8-jarig meisje wist ik al dat ik in de zorg wilde gaan werken. Ik woonde in het Drentse dorpje Oosterhesselen en ging bijna dagelijks naar mijn oma en opa in Noordscheschut. Ik genoot van hun gezelschap, de gesprekken, de levenservaringen die ze met me deelden en hun verhalen over vroeger. Mijn band met mijn oma was zo sterk, dat ik haar persoonlijk heb verzorgd tot het echt niet meer ging. In die periode werd het zaadje voor de zorg in mijn hart gepland.’ Ruim 43 jaar later vertelt Janna IJmker haar eigen verhaal in de binnentuin van De Nieuwe Haven in Zwolle. ‘Recentelijk is er best veel veranderd.’
Drie decennia bij De Bongerd
Eerst even terug naar 1991. De dan 21-jarige Janna is net naar Hattem verhuisd én ze is klaar met de opleiding middelbaar dienstverlenings- en gezondheidsonderwijs verzorging (MDGO-VZ). Met dit diploma op zak mag ze zowel aan de slag als bejaardenverzorgende, gezinsverzorgende, kraamverzorgende en gehandicaptenverzorgende, maar helaas lukt het nog niet om een vaste baan te vinden. Daarom gaat ze via een uitzendbureau nachtdiensten draaien bij De Bongerd. ‘Eerlijk gezegd was dat best een leuk baantje. Het was mijn taak om regelmatig een ronde over de afdelingen te maken om te kijken of alles in orde was. Mocht een bewoner hulp nodig hebben, dan kon ik de betreffende nachtwacht wakker maken. En na zo’n ronde kon ik lekker gaan haken of borduren. In het jaar dat ik nachtdiensten draaide, heb ik heel wat haak- en borduurwerkjes afgekregen.’
Van oproepkracht…
Als in 2003 haar twee kinderen naar school gaan, besluit Janna om als oproepkracht opnieuw bij De Bongerd aan de slag te gaan. ‘Ik mocht zelf aangeven wanneer ik wilde werken, waardoor deze baan prima te combineren was met mijn thuissituatie. Op vrijdag 7 maart van dat jaar ging ik voor het eerst aan de slag op de toenmalige gesloten afdeling De Hoenwaard. Voor een buitenstaander klinkt het woord “gesloten” misschien wat kil, maar in de praktijk was deze werkplek juist heel warm en hartelijk. Samen met mijn team van collega’s verzorgde ik de dementerende bewoners. In die tijd was de zorgvraag wel minder zwaar dan tegenwoordig. De meeste bewoners konden bijvoorbeeld nog zelf eten en ze waren mobiel. Natuurlijk waren ze ook toen door hun ziekte af en toe in de war, maar desondanks hadden we als zorgmedewerkers vaak heel veel plezier met de bewoners.’
… tot vaste waarde
Als er gaandeweg de jaren uren vrijkomen bij De Bongerd, besluit Janna te solliciteren voor een vaste functie van 16 uur. Ze gaat als extramurale medewerker aan de slag bij de aanleunwoningen en in 2012 grijpt ze de kans om intramurale medewerker te worden. ‘Daarnaast breidde ik langzaam het aantal uren in mijn contract uit van 16 naar 20, naar 24, naar 28 tot aan de huidige 32 uren. Het leuke is dat ik nog steeds heel veel energie krijg van mijn werk, vooral als de bewoners me ’s ochtends met een lach begroeten of als ze vertellen dat ze me hebben gemist als ik terugkom van vakantie. Ik heb een echt zorghart en de bewoners staan bij mij altijd op 1. Soms ben ik zelfs iets té toegewijd en moet ik mijn grenzen even bijstellen. Maar zoals gezegd ga ik elke dag fluitend naar mijn werk.’
Meegaan in de ontwikkelingen
Toch gaf Janna al in het begin van het gesprek aan dat er recentelijk best veel in haar situatie is veranderd. En dat heeft alles te maken met het feit dat De Bongerd in 2019 officieel een verpleeghuis werd. ‘Verpleeghuiszorg vraagt om een hoger opleidingsniveau. Wilde ik hetzelfde werk kunnen blijven doen bij De Bongerd, dan moest ik op een nieuwe vacature solliciteren én het diploma voor een verpleegkundige niveau 4 halen. Ik heb daar even goed over nagedacht. Met het oog op mijn persoonlijke ambities besloot ik in om inderdaad te solliciteren en toen ik werd aangenomen, begon ik dus aan een nieuwe opleiding. ‘Het gevolg van deze keuze is dat Janna niet alleen weer in de schoolbanken zit, maar ook als 51-jarige leerling op een andere locatie ervaring moet opdoen. ‘Natuurlijk was het best moeilijk om mijn oude vertrouwde werkplek, mijn collega’s en de bewoners van De Bongerd achter te laten. Na al die jaren was er een sterke onderlinge band. Toch wilde ik de kans grijpen om mee te gaan in de nieuwe ontwikkelingen binnen de zorg.’
Van elkaar leren
En zo komt het dat Janna sinds maart deel uitmaakt van het team op de somatische afdeling bij De Nieuwe Haven in Zwolle. ‘Aan de ene kant is de overgang best groot, maar aan de andere kant zijn er ook veel dingen hetzelfde. Ook hier werk ik bijvoorbeeld met superaardige collega’s die zich 100 procent inzetten voor de bewoners.’ Natuurlijk zijn er ook zaken anders. Zo hebben de bewoners op mijn afdeling in De Nieuwe Haven allemaal een lichamelijke aandoening en dat vraagt om een andere aanpak dan bij dementerende ouderen. ‘Daarnaast is de werkwijze hier wat zakelijker dan in De Bongerd, maar in Hattem zijn de lijntjes juist weer wat korter. Zo zie je maar dat beide locaties voors en tegens hebben. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat het gras aan de overkant van de IJssel niet groener is, maar gewoon een ander kleurtje heeft. In de praktijk betekent dit in mijn ogen dat we altijd wat van elkaar kunnen leren en daardoor de zorg voor onze bewoners verder kunnen verbeteren.’ Als het goed is, gaat Janna in maart 2023 weer terug naar De Bongerd om het laatste deel van haar opleiding af te ronden.’ Het lijkt me super om de kwaliteiten en ervaringen die ik nu opdoe, straks op de locatie in Hattem in te kunnen zetten. Ik ben heel benieuwd hoe het zal zijn om op het oude nest terug te keren.’
