Hendri en Joyce Koster komen zeker twee tot drie keer in de week bij Myosotis in Kampen. Om de vader en moeder van Hendri te bezoeken die daar wonen, maar zeker ook om een handje te helpen bij activiteiten waar ze dat kunnen. Ze vertellen graag waarom.
“Als er iets te doen is, zijn we er meestal wel,” vertelt Joyce, “we wonen vlakbij, dus we zijn er zo.” Hendri’s moeder is er goed in om beiden ‘aan te prijzen’ bij de activiteitenbegeleidsters. Ze helpt zelf in het modewinkeltje. Toen er een modeshow op stapel stond, zei ze dat Joyce wel mee zou lopen. En zo geschiedde. “De eerste keer vond ik het spannend,” zegt Joyce, “maar de tweede keer vond ik het erg leuk, ik kende de meeste mensen toen wel! En het meest genoot ik nog van de finale. Toen waren we allemaal in pyjama gekleed. Daar was mijn schoonmoeder erg van in haar sas. ‘Hoe gekker, hoe beter’ is haar motto!” Ook Hendri is in de weer geweest voor het kledingwinkeltje Myo Mode. “Er was behoefte aan kledingrekken en kleerhangers. Die ga ik dan voor ze zoeken.” Overigens filmt en fotografeert hij ook tijdens de modeshows en muziekavonden. “Ik ben er dan toch.”
Andere cliënten
In eerste instantie kwamen Joyce en Hendri voor Hendri’s ouders. “Maar wij vinden het normaal om ook andere cliënten erbij te betrekken en mee te nemen. Bijvoorbeeld naar de muziekavond. Daar groei je in.” Ze vertellen enthousiast over de wekelijkse bingo waarbij ze helpen. “Het begon met een andere meneer die bij ons en Hendri’s ouders aan tafel zat, maar nu zitten we aan een hele lange tafel met een stuk of drie extra cliënten. Automatisch schuiven bepaalde cliënten bij ons aan. Heel gezellig!”
Genieten
Joyce en Hendri hebben nu ook al twee jaar op rij geholpen bij de camping. Van het neerzetten van tenten tot het uitlenen van spullen. Joyce heeft zelfs in een tent geslapen met haar schoonmoeder. En Hendri heeft lekker staan barbecueën op voorspraak van zijn moeder: ‘O dat doet Hendri wel!’ Hendri doet het graag. “En als wij de spullen toch hebben, dan kan de organisatie het geld weer aan andere zaken uitgeven dan aan de huur ervan. Het was zo gezellig, zodra de camping er was, trok die heel veel bekijks en bezoek. Je ziet iedereen zo genieten!”
Keyboardconcert
De familie Koster was altijd een hecht gezin. “Op zondag gingen we altijd naar je ouders,” vertelt Joyce. En Hendri speelde dan op zijn keyboard. Zijn moeder attendeerde de activiteitenbegeleiding hierop. “Maar ik speelde altijd alleen thuis, voor een klein gezelschap. Ik gaf aan dat ik er over na zou denken of ik dit ook wel een keer op Myosotis wilde doen.” Tot zich er een spoedgeval voordeed. “De activiteitenbegeleiding belde dat hun accordeonist wegens een calamiteit had afgezegd. Of ik wilde invallen? Dat heb ik toen gedaan en het ging goed. De cliënten vonden het prachtig! Ik moet nu nog horen ‘wanneer kom je weer?’”
Band met cliënten
Beiden zeggen dat ze echt een band met meerdere cliënten hebben gekregen. “Ze herkennen je nu. In het begin is het aftasten. Je komt mensen tegen die je van dertig jaar terug kent in een hele andere hoedanigheid. Het is mooi om met ze over vroeger te praten en ook vertellen ze je zelf hele verhalen.” Ze ervaren geen drempel om vaak te komen. “We worden warm ontvangen en we voelen ons thuis.” Ook het bezoek aan Hendri’s ouders is weer leuk. Toen zijn moeder nog thuis woonde, werden we dag en nacht gebeld voor een ‘spoedgeval’. Dat bleek altijd erg mee te vallen. Dat was een hele zware tijd.”
Voldoening
“Ze kunnen ons als mantelzorgers altijd vragen of we iets kunnen doen. Als we niet kunnen, zeggen we het ook.” Ze werken ook samen met vrijwilligers. “Die willen we niet voor de voeten lopen. We hebben erg veel waardering voor wat zij doen.” De blijdschap en dankbaarheid die ze van cliënten ervaren, geven Joyce en Hendri veel voldoening. “Je kunt met een klein gebaar al iemands hele dag goed maken. Je ziet dat zoiets mensen blij maakt en dat is voor ons heel mooi om mee te maken.”